Een dikke kus van mijn lieve zus

Archeologische vondsten zijn het. Ze liggen verspreid op mijn werktafel. Ik ben mijn prikbord aan het ontmantelen, laag voor laag. In de tijd dat ik op mezelf ging wonen had iedereen een prikbord hangen van kurk. Ik kreeg er dus een cadeau, samen met twee houten ontbijtborden, bruine aardewerken bekers en een oranje afwasteil, toen ik het ouderlijk huis verliet. Die tijd dus.

Het vulde zich met lieve briefjes van thuis, grappige kaarten en vakantiekiekjes. Later volgden geboortekaartjes en trouwkaarten. Laag over laag. Bij elke verhuizing ging het prikbord verpakt in een vuilniszak mee. Als er iets afviel prikte ik het gewoon weer ergens vast. Zo kreeg de kat van mijn broer een punaise door zijn lijf. Op de foto.

Het prikbord moet weg want we gaan de studeerkamer opknappen. Het is een driedimensionale collage geworden van mijn leven. Maar wat doe ik er mee? Ik geloof niet dat er iemand de rijk geïllustreerde geschiedenis van Karien Damen gaat uitgeven. En als iemand het al zou willen: op zolder ligt nog een koffer met brieven van voorbije liefdes en een doos met stapels foto’s. Dat je het weet.

Als eerste stap gooi ik de kerstkaarten in de prullenbak. Wie is deze baby? Of liever: van wie? Ik weet niet meer, ook in de prullenbak. Dan zie ik mezelf op de fiets. Het stoere jasje kocht ik bij de legerdump in de Vierwindenstraat. Maar ik logeerde heel braaf bij een oom en tante voor de fietsvierdaagse in Hoeven. Het trekpopje dat ik kreeg van mijn zus, zelf gemaakt.

De rest blijft liggen als emotioneel sediment. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te doen, alsof ik de maker van de foto of de attente afzender van het kaartje persoonlijk pijnig. Ben ik de enige die zo slecht kan opruimen?