Er was eens een ijsbeer hier niet ver vandaan. Als baby ijsbeer had hij geen ruimte gehad om zich te bewegen. In zijn kleine kooi paste alleen een stapje naar voren en een stapje naar achter. Zijn wereld was dus niet groter dan een stapje naar voren en een stapje naar achter ook al leefde hij nu in een enorme ruimte in de dierentuin.
De ijsbeer werd verdrietig als hij naar de mensen keek. Ze verwachtte iets van hem maar hij wist niet wat. Dikke tranen rolde uit zijn ogen en verdwenen in zijn vacht. Toen hij helemaal leeg was gehuild keek hij op. Alle mensen waren naar huis gegaan. Allemaal? Nee, er stond nog een klein meisje met een rode muts boos naar hem te kijken.
‘Wat ben jij een stomme ijsbeer. IJsberen horen leuke kunsten uit te halen. Kijk zo doe je dat.’ En ze rolde over de grond en ging op haar handen staan. De ijsbeer liep met kleine stapjes voorzichtig naar de rand van zijn verblijf om het goed te kunnen zien. ‘Nu moet jij.’
Het meisje keek verwachtingsvol naar de ijsbeer. De ijsbeer liet zich vallen en rolde op zijn buik.
‘Dat lijkt toch nergens naar,’ riep het meisje. ‘Ik doe het je nog één keer voor, let goed op.’ En weer rolde ze over de grond. De ijsbeer deed haar na en ging op zijn handen staan. Het meisje klapte in haar handen. Zo gingen ze nog een tijdje door totdat de ijsbeer alle fijne kneepjes onder de knie had. Het meisje zwaaide naar de ijsbeer en ging naar huis.
De volgende dag wisten de mensen niet wat ze zagen. De ijsbeer liet al zijn kunsten zien en deed alles na wat de kinderen hem voordeden. De mensen klapten in hun handen. Een meisje met een rode muts klapte het hardst van allemaal.
Alzirr Coaching & Advies 