Samantha en het jaar van de teen

3 januari 2020

Van een onzer verslaggevers

De werkelijkheid is vaak nog veel vreemder dan fictie. Je hoeft maar een willekeurige krant open te slaan en je vindt een mooi verhaal. Neem bijvoorbeeld het bericht van vorige week zaterdag uit deze krant:  

Vrouw breekt drie keer zelfde teen

Op kerstavond belandde een onfortuinlijke vrouw voor de derde keer op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almelo. Dit keer samen met haar verloofde die een hersenschudding opliep bij een poging haar te behoeden voor een val. Als dit geen vette pech is op wat een mooie romantische kerstavond had moeten worden. Alle reden dus om met een bloemetje langs te gaan en haar verhaal op te tekenen.

Ik tref Samantha Slettenhaar thuis aan de keukentafel samen met haar zus Kim. Uiterlijk lijken ze totaal niet op elkaar, de een is donkerharig met bruine ogen, de ander is mollig en blond. Maar het zijn allebei goedlachse dames die geen blad voor de mond nemen. Samantha bedankt me voor de bloemen en voor de goede wensen voor het nieuwe jaar. Terwijl haar zus Kim de bloemen in het water zet, begint ze te vertellen. De geschiedenis van de teen begon het afgelopen voorjaar. Tijdens een avondje stappen, het plan was om naar cafe De Ommezwaai aan de Kerkstraat te gaan, struikelt Samantha over een losliggende stoeptegel. Omdat het ging om haar grote teen moest ze enkele weken in het gips.

Heb je nog overwogen om de gemeente aansprakelijk te stellen voor het ongeval?

Kim: ‘Wel nee joh, die stoeptegel stak nog geen millimeter omhoog. Daar kwam het niet door. Mijn zus heeft het gewoon aan zichzelf te danken. Ze moest zo nodig haar nieuwe pumps van Jimmy Choo aan om indruk te maken op Sjoerd.’

Samantha: ‘Ik kon er best op lopen. Als jij niet onverwacht aan mijn arm had getrokken was er niets aan de hand geweest. Je was gewoon jaloers’.

Kim: ‘Ik geef helemaal niks om van die dure schoenen.’ 

Samantha: ‘Je weet best wel wat ik bedoel.’  Ze slaat haar armen over elkaar en richt haar blik op het lege aanrecht.

Kim: ‘Ik zag dat je ging struikelen en probeerde je alleen maar overeind te houden, zusje.’

Er valt een stilte, beide dames lijken nu een stuk minder goedlachs. In de hoop de lucht wat te klaren, stel ik een nieuwe vraag. 

De tweede keer dat je je teen brak, was dat ook omdat je struikelde?

Samantha: ‘Dat was van de zomer tijdens zo’n hele warme dag. We waren Sjoerd gaan helpen om de binnenplaats van De Ommezwaai op te ruimen. Dan konden we daar ’s avonds lekker barbecuen. Ik had mijn mooie slippertjes van Dolce & Gabbana aan de kant gegooid. Zonde om die vuil te laten worden, maar het was niet slim om daar op blote voeten rond te lopen. Mijn zus stootte de vuurkorf om en die kwam op mijn voet terecht.’

Kim: ‘Waarom vertel je niet wat er echt gebeurd is? Ik liet die vuurkorf per ongeluk op je slippertjes vallen. Je dacht dat ik dat expres deed omdat ik jaloers zou zijn. Je schold me helemaal verrot en trapte toen uit woede tegen het tuinmuurtje. Daardoor brak je je teen opnieuw en kreeg je nog een bloedvergiftiging op de koop toe.

Ze kijkt triomfantelijk naar haar zus, die op haar beurt rood is aangelopen. 

Samantha: ‘Ik zei dat alleen maar om je te sparen zus, tegenover de journalist.’

Om de dames naar een ander pad te te leiden, vraag ik Samantha snel of ze er erg veel last van had gehad.

Samantha: ‘Weet je, Kim was het eerste kind in ons gezin. Ze kreeg lange tijd de onverdeelde aandacht van onze ouders. Ze kan het nog steeds niet zetten dat ik dat kwam verstoren.’ 

Ik zeg dat ze zich daarin kan vergissen. Ik heb bij mijn oudere zus nooit iets van jaloezie heb bemerkt.

Samantha: ‘Dat komt omdat jij een jongen bent, dat is anders. Neem dat maar van mij aan.’  Dat lijkt me inderdaad de verstandigste route uit dit mijnenveld en ik stap gelijk maar over naar de derde teenbreuk.

Wat bracht je op kerstavond opnieuw op de spoedeisende hulp? Mijn blik gaat naar haar dik ingepakte voet.

Samantha: ‘Ik had Sjoerd uitgenodigd voor een etentje. We waren allebei alleen op kerstavond, dus ik dacht waarom niet? We zaten net gezellig saampjes op de bank, de stoofschotel stond in de oven, belt mijn zus.

Kim: ‘Ik begreep er helemaal niets van, mijn zus die niet mee wilde naar De Ommezwaai. Ze had me helemaal niet verteld dat ze Sjoerd had uitgenodigd. Ze zei dat ze nog werk te doen had.’

Samantha: ‘Ze vertelt er niet bij dat ze al elke keer dat ik met mijn poot omhoog zat hetzelfde deed. Om een lang verhaal kort te maken: Haar telefoontje bracht me zo van mijn a propos dat ik die stoofschotel helemaal vergat.’

Kim: ‘Volgens mij had je gewoon last van schuldgevoel.’

Samantha: ‘Wat jij wil, in ieder geval, ineens ging het rookalarm af. Ik wilde naar de keuken rennen maar struikelde ergens over. Verder herinner ik mij alleen maar een hoop lawaai. Als ik weer bijkom lig ik in het ziekenhuis en kijk in de ogen van mijn zus.’

Wat is er met Sjoerd gebeurd en hoe is het nu met hem?

Kim: ‘Samantha struikelde over het kleed dat ze al jaren geleden weg had moeten doen. Sjoerd probeerde haar op te vangen en samen kwamen ze met hun volle gewicht terecht op de glazen salontafel. Of liever ze gingen er dwars doorheen. Sjoerd raakte gewond aan zijn hoofd en Samantha brak weer eens haar teen. Het lukte Sjoerd nog net om 112 te bellen voordat hij ook out ging.’

Samantha: ‘Mijn schapenwollen kleed zat helemaal onder het bloed, het was een enorme ravage.’

Maar hoe gaat het nu met je verloofde?

Samantha: ‘Het is mijn verloofde helemaal niet. Dat hebben jullie er maar van gemaakt. Alleen omdat we niet veel aan hadden.’

Kim: ‘Je hebt niet veel aan een man die bij het minste geringste onderuit gaat.’

De zussen zijn plots weer eensgezind. Ze nemen me ineens keurend op van top naar teen.

Kim: ‘Heb jij voor vanavond al plannen?’ Ze legt haar hand op mijn knie.

Ik drink snel mijn koffie op en mompel iets over overwerk. Ik bedank ze hartelijk voor het interview.