Waar ik naar op zoek was gisteren, weet ik niet meer, maar ik verdwaalde heerlijk in: Mijn oneindige schatkamer voor ooit. Ik bladerde in schriften, pluisde mappen uit en klikte op opgeslagen linkjes. Ik bewaar veel voor later. Ik raak gehecht aan waardeloze prullen. Sla in mijn ogen briljante stukken tekst op voor als ik tijd heb ze te lezen of te gebruiken. Voor mijn collega’s ben ik een bron van kennis want ik heb altijd wel ergens iets bewaard over iets wat jij net nodig hebt of wil weten. Dat is het talent Input in werking. Voor Ooit, maar ooit komt meestal nooit.
Uiteindelijk kwam ik gisteren bij dit gedichtje uit.
Het was geen liefde op het eerste gezicht. Een beetje saai grijs ligt hij mij aan te kijken vanuit de keukenla. Ik heb hem gevonden bij de Hema of bij de Blokker. De reden van de aankoop was gewoon banaal, ik had een nieuwe flessenlikker nodig.
Dat kwam zo. Ik had een mooi retro exemplaar ooit ergens gevonden op een rommelmarkt. Eentje met een lange steel omkleed met zachtgeel ribbeltjes plastic en een wit rubberen voetje. Het schrapertje dat je langs de binnenkant van een potje of flesje haalt om de laatste druppels saus eruit te vegen.
Met dat gekoesterde exemplaar is iets ergs gebeurd. Er hing ineens een elektriciteitsdraad vanachter het keukenkastje naar beneden. Dat was van de lampjes boven het aanrecht. Met mijn vingers kon ik niet ver genoeg achter het kastje komen om de draad terug op zijn plek te duwen. Ergernis, want zoiets moet ik gewoon oplossen. De flessenlikker, lang en dun, leek het meest geschikt als wapen in de strijd.
Het gevolg was dat de draad weer op zijn plaats zit, maar ook het witte voetje is blijven steken. Hoe moest dat nu met mijn verlangen de hele inhoud uit potjes en flesjes te willen persen?
Ik kijk nog eens naar de nieuwe flessenlikker, hij ziet er stevig uit. Zal ik? Ik steek mijn hand al uit. Nee, deze gebruik ik alleen voor waar hij voor bedoeld is. Ik weet mijn talenten te doseren.
Lees ook mijn verhaal over talentversnellen. Hersteldrang staat in mijn top 10. Het betekent dat ik snel zie dat er een probleem is en vind daar bijna altijd een oplossing voor.
Er was eens een ijsbeer hier niet ver vandaan. Als baby ijsbeer had hij geen ruimte gehad om zich te bewegen. In zijn kleine kooi paste alleen een stapje naar voren en een stapje naar achter. Zijn wereld was dus niet groter dan een stapje naar voren en een stapje naar achter ook al leefde hij nu in een enorme ruimte in de dierentuin.
De ijsbeer werd verdrietig als hij naar de mensen keek. Ze verwachtte iets van hem maar hij wist niet wat. Dikke tranen rolde uit zijn ogen en verdwenen in zijn vacht. Toen hij helemaal leeg was gehuild keek hij op. Alle mensen waren naar huis gegaan. Allemaal? Nee, er stond nog een klein meisje met een rode muts boos naar hem te kijken.
‘Wat ben jij een stomme ijsbeer. IJsberen horen leuke kunsten uit te halen. Kijk zo doe je dat.’ En ze rolde over de grond en ging op haar handen staan. De ijsbeer liep met kleine stapjes voorzichtig naar de rand van zijn verblijf om het goed te kunnen zien. ‘Nu moet jij.’
Het meisje keek verwachtingsvol naar de ijsbeer. De ijsbeer liet zich vallen en rolde op zijn buik.
‘Dat lijkt toch nergens naar,’ riep het meisje. ‘Ik doe het je nog één keer voor, let goed op.’ En weer rolde ze over de grond. De ijsbeer deed haar na en ging op zijn handen staan. Het meisje klapte in haar handen. Zo gingen ze nog een tijdje door totdat de ijsbeer alle fijne kneepjes onder de knie had. Het meisje zwaaide naar de ijsbeer en ging naar huis.
De volgende dag wisten de mensen niet wat ze zagen. De ijsbeer liet al zijn kunsten zien en deed alles na wat de kinderen hem voordeden. De mensen klapten in hun handen. Een meisje met een rode muts klapte het hardst van allemaal.
Ik hou het op de kleur van de lavendel van de Provence. De een noemt het paars, de ander lila. Maakt niet uit, als je tegelijkertijd de zeepachtige geur er bij denkt, die je ruikt als je met je hand strijkt over de bloemenaren, kom je in de buurt.
Een regenachtige zondag is het juiste moment om iets van onze zomervakantie vast te leggen. Een hele wand krijgt de kleur van een veld bloeiende lavendel. De zon gaat er gelijk van schijnen.
In deze hete zomer waren wij dus op vakantie in de Provence. Het gras was er zo droog dat het knisperde als je er over liep. Een harde wind die opsteekt, maakt dat we natuurgebieden niet mogen bezoeken. Het risico op brand is te groot.
We wandelen dus in de ochtend naar dommelige dorpjes in de buurt. Behalve het paars van de lavendel, is er het frisse groen van de beregende druivenranken, het diepe groen van de cipressen en het rood van een jurk.
De wandeling naar Bonnieux duurde ongeveer een uur. Het plaatsje is gebouwd op een heuvel. De straatjes zijn er smal en dus heerlijk koel. Na veel kronkelingen door steegjes, tunnel-achtige straatjes komen we bovenop de heuvel in een ommuurd parkje.
Ik plof neer op een bankje om beter te kunnen kijken. Ik zie een vrouw in een rode jurk die danst. Al haar bewegingen zijn gevangen op witte lakens die als schone was aan een lijn zijn opgehangen. De wind laat de lakens wapperen en de vrouw stampt, draait om haar as, wiegt met haar heupen en houdt haar hoofd fier omhoog. Het is een kunstwerk van Anne Bothuon. Het doet me denken aan de video Why I Never Became a Dancer, Tracey Emin, een Engelse kunstenaar laat al dansend zien dat de pestkoppen uit haar jeugd haar er niet onder hebben gekregen.
Mijn zus en ik sturen elkaar als blijk van zusterliefde regelmatig kaarten met twee vrouwen erop. We doen het al een tijdje dus is het een flinke zoektocht geworden om een originele te vinden. Vorig jaar kreeg ik er een in de vorm van een scheurkalender.
Elke dag een verhaaltje over hoe het vroeger was en niet altijd beter. Ene Hennie vertelt op maandag 28 februari hoe vies de schoolmelk smaakte, in de zomer te lauw en in de winter bij de verwarming ontdooit. Dat kwam de smaak niet ten goede.
Wij kregen geen schoolmelk. Ik denk dat dat kwam omdat bij de helft van kinderen uit onze klas thuis de koeien in de wei stonden. Bij de andere helft werden aardbeien of bieten verbouwd. Wij kwamen dus niks te kort was de opvatting van het schoolbestuur.
Drie glazen melk per dag, dan word je sterk als wat, als wat eigenlijk? Er was een reclame van een jongetje dat Joris heette, Joris Driepinter. Hij beleefde spannende avonturen en overwon alles omdat hij drie glazen melk dronk. Waarom hij de achternaam Driepinter had, begreep ik niet helemaal, maar ik denk nu dat dat te maken met de inhoudsmaat van het glas. Wat ik nu wel vergeten ben, zijn de avonturen die Joris beleefden. Of ben ik in de war met Popeye die ontzettend sterk werd als hij spinazie at. Als hij zijn liefje Olijfje moest redden klokte hij een blik spinazie leeg en ging dan haar belager te lijf. Je zag niet precies wat er gebeurde maar na wat bliksemflitsen en donderwolken was er niets meer over van de boef.
Wonderlijk dat gezond eten toen al met een smoesje aan kinderen werd verkocht.
Wereldberoemd in Vlaanderen. Tenminste dat word ik als kinderen goed hun best doen op school. Twee van mijn gedichten staan in een taalboekje. Een paar jaar geleden kreeg ik van een Vlaams uitgever de vraag of een limerick van mij in een taalboekje geplaatst mocht worden. Ik was natuurlijk zeer vereerd. Ik heb maar een keer in mijn leven een limerick geschreven en die haalt een taalboekje.
Zo’n uitgever gaat natuurlijk op zoek naar het liefst gratis materiaal. Op internet zwerft er van alles. Ook van huis, tuin en keuken dichters, zoals ik. Beter dan wachten tot een echte dichter zeventig jaar dood is en er geen auteursrechten meer zijn. De kans is dan groot dat ook zijn of haar taalgebruik niet meer zo levendig is.
Het weer zo ver. De eerste dag van maart is namelijk uitgeroepen tot nationale complimentendag. Lang geleden heb ik voor mezelf een checklist voor gemaakt om deze dag door te komen. Misschien heb ik er wat aan vandaag. De kleurige kaartjes van mijn werkgever, De Binnenbaan, helpen ook om de eerste stap te zetten.
Check #1
Mijn ogen goed de kost geven en vertellen wat me positief opvalt aan de ander. Een compliment over je uiterlijk maakt dat je de wereld weer aan kan. Dat geldt niet alleen voor vrouwen. Probeer maar eens.
Check #2
Ik kom meestal niet verder dan ‘leuk’ . Maar wat is dat eigenlijk? Als ik preciezer ben in wat er nu zo leuk is, wint mijn compliment aan kracht. “Wat heb je een leuke jurk aan”, wordt: “Wat een leuke jurk, die kleur rood maakt dat je er stralend uit ziet.” Eigenlijk zou ik nog een stapje verder moeten zeggen en vertellen wat die ander daadwerkelijk heeft bijgedragen: Wat goed gekozen die jurk, de kleur laat je stralen.
Check #3
Als je toch goed aan het waarnemen bent, neem dan in ogenschouw waarom je collega, vriend of zus je zo blij maken of waarom je er trots op bent ze te kennen.
Check #4
Het ontvangen van een compliment vind ik listig omdat ik de indruk wil geven dat ik blij verrast ben met het compliment. Dat maakt dat ik prompt niet meer weet hoe ik moet kijken. Gelukkig vinden sommige gevers dat weer charmant. Dus die zorg heb ik laten varen.
Check #5
Mijn eerste reactie is de spontane neiging om het compliment direct een kopje kleiner te maken. Dat zijn de opmerkingen als: “Dat heb ik in de uitverkoop gevonden”, of “dat stelde niets voor, het was zo gedaan.” Even ademhalen en mezelf de tijd geven om het compliment binnen te laten komen, helpt. Gewoon bedanken en het compliment nemen voor wat het is: een compliment.
Check #6
Omgekeerd, kan ik, als ik een compliment geef, de ander helpen door er een vraag achteraan te stellen. De neiging om de geroemde eigenschap of prestatie kleiner neer te zetten krijgt dan geen kans. De ontvanger voelt zich geroepen op mijn vraag in te gaan.
Check #7
Zo bezien, valt het eigenlijk best wel mee. Ik heb zelfs geoefend met het complimenteren van wildvreemden op straat of in een winkel. Ik kan je verzekeren, het leidt bijna altijd tot een leuk gesprekje en een verder vrolijke dag.
En als het vandaag goed bevalt, waarom er dan niet gewoon mee doorgaan?
Vier simpele woorden die direct duidelijk maken wat de bedoeling is van ons project: Van Kijken naar Zien. Je kunt kijken naar een ander maar geen oog hebben voor wat die persoon drijft, echt wil en kan. Je zou ook kunnen zeggen: Van horen naar luisteren. Hoe irritant is het als iemand zegt: “Ja, ik hoor je wel.”
Maar heb je ook echt naar me geluisterd?
Dat is dan het eerste wat in mij opkomt, meestal zeg ik het niet hardop.
Van Kijken Naar Zien is een project van de gemeente Zoetermeer en het werkbedrijf De Binnenbaan. In eerste instantie maakten we video-opnames van gesprekken in de spreekkamer. Tijdens de eerste lockdown ontdekten we het beeldbellen en hoe gemakkelijk het was om dan opnamen te maken van je gesprek met een klant. De bij het project betrokken onderzoeken analyseerde de opnamen. Aan de hand van goed gekozen fragmenten keken ze met ons en met klanten afzonderlijk terug en bespraken het verloop van het gesprek.
De olifant in de kamer
Van Kijken naar Zien levert ons veel op: Betere dienstverlening en blije klanten. Maar het betekent ook veel voor de medewerkers zelf. Ze maken écht mooie stappen in de manier waarop zij gesprekken met klanten voeren. Henk Spies een van de onderzoekers die ons begeleidt in het project zegt daarover:
Eén van de belangrijkste aandachtspunten die we met hen bespreken, is ‘de olifant in de kamer’ te benoemen, plus manieren waarop dat zou kunnen. Trajecten sukkelen vaak wat door, omdat mensen om de ‘hete brei’ heen draaien en trajecten niet verder komen. Wat we zien gebeuren is dat werkregisseurs dit oppakken. Op casusniveau leidt dit regelmatig tot versnelling in trajecten die al een tijd vast zitten.
Leuk, maar kost dat allemaal niet enorm veel tijd?
Van Kijken naar Zien gaat over het voeren van goede gesprekken, niet over intensief maatwerk. Het is juist onze ervaring dat een goed gesprek vaak in de helft van de tijd kan en verderop in het traject tijd bespaart. Wat misschien intensief voelt, is het leerproces voor jou als werkregisseur of als manager, het oefenen met een nieuwe methodiek, het reflecteren op een gevoerd gesprek.
Ik vond de feedback van mijn klant verrassend. Omdat je soms denkt: ‘Ik doe het best wel goed’ en dan blijkt het bij de klant toch anders over te komen.
Mijn klantmanager heeft laten zien dat ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Ik heb bewondering dat ze dat in die positie doet. De band tussen mij en de klantmanager is er op een positieve manier door gegroeid.
De methodiek waar Van Kijken naar Zien mee werkt, wordt ook gebruikt in Amsterdam bij de vak-ontwikkeling van de Top-600 regisseurs, aanpak voor veelplegers, die in een gedwongen kader van drang en dwang werken. Goede gesprekken zijn niet per se fijne gesprekken.
Ook in het onderwijs is het inmiddels een beproefd recept.
Nu de wereld weer een beetje open gaat, kunnen we eindelijk ons nieuwe huis laten zien. Uiteraard hoort daar ook een kennismaking met Zoetermeer bij. Als basis gebruik ik daarvoor een mix van de kunstroutes die de gemeente Zoetermeer door de stad heeft uitgezet. Uiteraard sla ik de dorpsstraat niet over en zorg ervoor dat we ook enkele terrasjes passeren. Zoetermeer heeft ook veel groen, dat komen we dus vanzelf tegen.
Vandaag gaan we rechtsom, ga je mee?
Vanaf de Markt steken we via het eiland de Grote Dobbe over. Sinds kort is er een Jeu de Boules baantje op het eiland en heet het: Het Charlie Aptroot plantsoen, naar onze voormalige burgemeester. We stuiten direct op een kunstwerk van Dicky Brand, dat heet: Waar ben je bang voor? Ik las in de beschrijving dat het een vluchtend dier met vier poten zou kunnen zijn. Daarna lukt het mij niet er nog iets anders in te zien en, echt, ik heb mijn best gedaan.
Zoetermeer had zijn eigen uitvinder. Als we over de brug het Dobbepark uitlopen, zie je aan de rechterkant van de Dorpsstraat de garage waar hij dat deed. Het pand is net opgeknapt om Terra Arts onderdak te bieden. Maar voordat we het park uitlopen, kijken we nog even naar het kunstwerk, geïnspireerd op zijn ijsslee met propellermotor van Moritz Ebinger. In koude winters kon je er mee over bevroren water naar Leiden of Delft sleeën.
Kijk goed waar je loopt in de Dorpsstraat! Want dan zie je de tegels die samen het Speel-Spoor vormen. Ze zijn van Trudy Bersma en Marijke Wijgerinck en zijn gebaseerd op de beeldelementen in de Dorpstraat, in gevelstenen, ramen, bruggen en gebouwen. Er liggen er in totaal twintig.
We lopen verder door de Dorpsstraat tot net voor nummer 12, het pand met de muurschildering. We maken even een uitstapje naar het Nicolaasplein. Het paviljoen dat je nu voor je ziet, is onderdeel geweest van het voormalige station Seghwaert. Tijdens de lockdown werd hieronder balletles gegeven aan meisjes in roze tutu.
Via de Kapelaan lopen we terug naar de Dorpsstraat. Onder de ramen van de makelaar rechts vind je een paar Luisterputten. De deksels kun je bewegen en maken dan geluid. Misschien samen even muziek maken?
Even verder op steken we de Delftsewallen over en zien een bijzondere kachel of is het een boom? Het is een platte buiskachel, die gebruikt werd om eten op te koken en je te warmen. Zittend rond de kachel werden de laatste roddels en sterke verhalen gedeeld. Dit kunstwerk van William Speakman staat bij het muurtje rond de Oude Kerk, omdat dit ook een ontmoetingsplek is. Hier vertellen mensen elkaar al eeuwenlang het laatste nieuws en verhalen.
Even verderop zie je een kunstwerk van Hans van Bentem. andere kunstenaar maar het hoort ook bij het SpeelSpoor. Zes losse elementen vormen samen een enorme fantasievis. Kinderen kunnen zich er heerlijk op uitleven. De zachte ondergrond zorgt ervoor dat ze niet hard kunnen vallen. Na de Zoetelaar gaan we rechts het straatje in, aan het einde naar links en dan weer naar rechts. in de richting van het bruggetje. Steek het bruggetje over en je bent in het Wilhelminapark. Ga links langs de reling. Links zie je, tussen de bomen door, een bijzonder tuinhuis van Piet-Hein Eek. Loop het pad verder af en ga bij de eerste splitsing rechts, richting een vlakke brug. Boven het water, op de rechterzijkant van de brug, hangt een bronzen plaquette.
De bronzen plaquette hoort bij het Gedachtenpad. Je vindt terug op het pad achter overal gedichtenwolkjes, bronzen plaquettes in het asfalt.
De kunstenares Yvonne Grevers heeft met inwoners van Zoetermeer nagedacht over wat herdenken is en wat het voor iemand kan betekenen. Kijk maar welke jou het meeste raakt of inspireert.
We gaan terug de brug over en lopen rechtdoor tot we op een voormalig schoolplein staan. Hier vind je drie HinkelBanen als onderdeel van het SpeelSpoor. Zullen we hier maar op het terras gaan zitten of heb je liever een ijsje? Of ben je bang dat je Zoetermeer leuk gaat vinden?
Alzirr Coaching & Advies 