Het gewicht van herinneringen

Het kan zijn dat je hem net zo mooi vindt als ik. Dan mag je hem dragen, mijn zilveren ketting met bedels van trollbeads. Elke bedel kreeg ik op mijn vijftigste verjaardag van een dierbare. Ik weet nog precies welke bedel ik van wie heb gekregen. Tien jaar lang heb ik hem bijna elke dag gedragen Misschien dat je dat allemaal voelt en de ketting daarom zo waardeert.

Maar, als je niets hebt met zilver, de ketting maar ouderwets vindt of als je je nu een beetje schuldig voelt dan hoop ik dat je hem bij de gemeente afgeeft als gevonden voorwerp. Hij is zijn gewicht in zilver waard, misschien een halve kilo. De herinneringen wegen meer.

Op een gewone donderdagochtend ging ik gewoon op de fiets naar mijn werk. Het was wat kouder dan ik verwacht had. Ik wilde mijn jas wat verder dichtritsen en voelde toen dat ik mijn ketting niet om had. Mijn oorbellen had ik wel in en gewoonlijk doe ik dat gelijk met mijn ketting

Gewoon vergeten, je was er vandaag met je hoofd niet bij.

Dat zei ik tegen mezelf ter geruststelling en trapte stug door. De hele dag voelde het wat kaal. Zodra ik weer thuis was, liep ik de badkamer in. Geen ketting op het schoteltje waar ik ’s avonds mijn sieraden op leg. Een zoektocht op mogelijke plekken, onmogelijke plekken en rare plekken in huis, geen ketting. Voor het donker werd, ben ik nog tot aan het bruggetje gelopen waar het fietspad de polder ingaat, geen ketting. Ik zag al gauw dat dat niet erg voor de hand ligt. Hij zou gewoon op de straatstenen of het asfalt zijn blijven liggen. Een oorbel of een ring rolt makkelijk tussen de stenen. Een ketting is daarvoor te groot en zwaar.

Dat ik niets gevoeld heb? Misschien is hij eerst nog in mijn kleren blijven hangen, geen idee.? Volgens de site: Verloren of gevonden, komt 62% van de gevonden voorwerpen terug bij eigenaren. Nu maar hopen dat mijn ketting gevonden wordt.