Hoe bijziend ben jij?

Onderweg zie ik al wazig, het is alsof er een vliesje over mijn linkeroog ligt. Het is ook pijnlijk, op kantoor doe ik mijn linkerlens maar uit. De rechter hou ik in zodat ik mijn collega’s blijf herkennen.

’s Avonds lees ik allerlei verschrikkelijke verhalen over bijziendheid en blind worden door te veel lezen of te veel op je tablet kijken.

Forse toename blindheid dreigt.

Kinderen spelen te weinig buiten en kijken teveel op schermen of in boeken. Scholen moeten hun leerlingen elke dag minstens een uur naar buiten sturen. In Oost-Azië is het al langer aan de gang. Daar is in de grote steden ongeveer 90% van de twintigers bijziend. In Europa is dat nu ongeveer 50%, zegt een hoogleraar in de krant.

Ik ben al zo lang ik mij kan herinneren bijziend. Op mijn tiende kreeg ik mijn eerste brilletje. Altijd zat ik met mijn neus in de boeken. Mijn moeder stuurde ons soms naar buiten om net als andere kinderen gewoon te gaan spelen, maar mijn zus en ik bouwden dan een tent in de tuin en gingen daarin lekker verder lezen.

Verderop in de krant wordt het leven van een gemiddelde bijziende brildrager beschreven.

'Omdat je de letters op het schoolbord niet meer kunt lezen, krijg je een bril. Daarna kies je om de zoveel jaar een nieuw exemplaar uit. Na je veertigste heb je een leesbril nodig en schakel je over op varifocus glazen of -lenzen. Als die jaren kom je zelden of nooit bij de oogarts.'

Precies zoals het mij verging. Ik heb één keer in mijn leven een oogarts gezien. Betekent dat nu dat ik een grote kans loop om blind te worden? Ik lees snel verder, want niet meer kunnen lezen en schrijven lijkt me het ergste wat me kan overkomen. Eén op drie personen met een brilsterkte van min 6 of meer kan later ernstig slechtziend worden.

Gelukkig, ik heb maar min 2. Mijn rechteroog schrijnt de volgende dag nog steeds. Toch maar even naar laten kijken. Het is een ontsteking en die moet vanzelf weer over gaan. Even geen contactlenzen dragen en geen make-up gebruiken.