Opvoedcursus

Een hand strekt zich uit naar een stapeltje rode munten. Een vuist landt met een klap op de tafel, bovenop de andere hand. De muntjes rollen alle kanten uit.
‘Blijf af, die fiches zijn van mij.’
‘Au, je doet me pijn.’
‘Dat doe je toch zelf stomme trut. Ik zeg toch dat je er af moet blijven.’
‘Ik heb ze eerlijk gewonnen.’
‘Niet waar.’
Nu vliegt het hele speelbord door de lucht.
Het kind dat de klap kreeg, wrijft over haar hand en begint zacht te huilen.
Er komt iemand de kamer in gelopen. Eén van de kinderen wordt aan haar arm meegesleurd.
‘Wat heb ik je gezegd Mira?’
‘Zij begon.’
Het vastgepakte kind wijst naar het huilende meisje.
‘Nee Mira, jij kunt niet tegen je verlies. Dit is de laatste keer geweest, ik heb je genoeg gewaarschuwd. Voor jou geen spelletjes meer en je mag deze week niet naar de hockey. Je moet je leren beheersen.’
‘Rot, moeder!”
Het kind trekt zich los en loopt het beeld uit.

‘Hoe zouden jullie dit verder aanpakken?’
De docente kijkt verwachtingsvol naar ons. Ik weet nog hoe woest ik kon worden als mijn moeder mij terechtwees waar een ander kind bij was. Maar dat levert vast geen goed antwoord op. Ik kijk de groep rond. Zo te zien allemaal ouders die heel goed in staat zijn een puber op te voeden. Toch neemt niemand het voortouw.
‘Weet jij het?’