Verliefd op appeltjes

In de loop er jaren heb ik aardig wat uit mijn ouderlijk huis meegesleept naar mijn eigen huis. Soms heb ik het bij mijn moeder los gekletst, soms kreeg ik het mee omdat ze het zelf niet meer wilde hebben. Zo ook de appeltjes. Ze staan op een houten bordje met voor elk appeltje een uitsparing. Op het bordje is een stokje bevestigd met een knopje. Hiermee kun je het geheel oppakken en op tafel zetten. Daarop hoort het ook thuis want het is een peper en zoutstel. Het derde appeltje is een potje met een deksel. Ik weet niet waar dat voor bedoeld kan zijn, niet voor mosterd want dat is vochtig. Wie het weet mag het zeggen.

Kinderen vinden de appeltjes prachtig, de rode kleur spreekt ze aan en ze passen precies in kleine handjes. De appeltjes hebben in mijn huis altijd op de vensterbank in de keuken gestaan. Als mijn neefjes, en later mijn nichtjes, op bezoek waren geweest, vond ik de appeltjes terug onder de verwarming, in de bank of tussen het speelgoed. De rode verf is een beetje afgebladderd, maar de woorden pepper en salt kun je nog steeds lezen.

Het was ooit een moederdagcadeau. Mijn vader nam ons dan mee de stad in om iets uit te zoeken. De ene keer was dat een porseleinen theekopje met een gouden randje de andere keer een bakvorm, maar deze keer werd ik verliefd op de appeltjes. Ik vind ze nog steeds prachtig. Alleen waar is dat derde appeltje voor bedoeld?