Held op klompen

‘Hier,’ zei mijn moeder, ‘deze zijn voor jou.’ Ze drukte de klompen van mijn vader in mijn handen. Ik staarde naar de klompen. Ze zijn geel geschilderd en vrij groot. Mijn vader had maat 44. Op de wreef hebben ze in rood een rechthoekige schildering met zwarte belijning en rondjes, alsof je ze met veters dicht kunt knopen. Ik denk dat het de bedoeling was ze op echte schoenen te laten lijken. Aan de onderkant is het hout blank en versleten. Mijn vader deed een jaar met een paar klompen. Mijn moeder had er duidelijk een bedoeling mee om ze aan mij te geven. Ik had alleen geen idee welke bedoeling maar nam ze braaf mee. Thuis kregen ze een ereplek in onze slaapkamer onder het stoeltje met de beer.

Een paar maanden later bezocht ik een prachtige voorstelling van Nilgun Yerli. Hij had als titel: Held op blote voeten, en ging over haar overleden vader en haar relatie met hem. Het podium lag vol met schoenen. In Turkije is het gebruikelijk dat je na het overlijden van iemand zijn of haar schoenen buiten zet. Als er dan iemand langs komt die ze passen, gaan de schoenen van je overleden geliefde verder de wereld in.
Ik dacht aan mijn klompen onder het stoeltje. Nu wist ik wat mijn moeders bedoeling was en wat mij te doen stond. Zelf kon ze het vast niet over haar hart verkrijgen. Dezelfde avond nog heb ik de klompen buiten naast de voordeur gezet. In het dorp waar ik woon is vast wel een tuinder met maat 44.