Blinde paniek

Heb ik alles?

Ik sta op het punt om naar een afspraak te gaan in L. De huissleutel heb ik mijn hand en mijn tas staat gereed bij de deur. Ik voel met mijn hand in mijn jaszak. Mijn vingers omsluiten de Labello stift met het kapotte dopje. Dat is alles wat ik vind. De andere zak van mijn jas is leeg. Waar is de autosleutel? Op tafel ligt niets. In mijn tas misschien? Ik ga door alle vakjes maar vind geen autosleutel. Heb ik hem dan toch in het laatje van de rode kast gelegd? In dit laatje bergen we alle sleutels op. Vandaag liggen er alleen maar zegels voor de Efteling van Albert Hein in, geen autosleutel.

 

Dan nog maar eens in mijn tas kijken. Ik maak hem nu helemaal leeg op de kamertafel. Nee, ik heb niets over het hoofd gezien. Ik werp een blik op de klok. Heb ik nog genoeg tijd om met het openbaar vervoer te gaan? Nee, daarvoor is het al te laat. Ik ren naar boven om alle zakken van mijn jasjes na te gaan, niets. Het bureau in de studeerkamer is de volgende plek, mijn nachtkastje, geen sleutel. Ik probeer E te bellen, misschien heeft hij de sleutels in zijn zak, maar hij neemt niet op. Dan bedenk ik ineens.

Ergens moet er een reservesleutel zijn.

Maar waar? Ik zet een stoel voor de boekenkast om bij alle doosjes te kunnen op de bovenste plank. Oude bankafschriften, batterijen en casettebandjes, maar geen sleutels, laat staan een autosleutel. Misschien zijn de reservesleutels opgeborgen in het oude attachékoffertje van E. Ik hoop dat hij het niet op slot heeft gedaan. Het deksel klikt open. Ik zie een oude rekenmachine en een mapje postzegels, maar geen sleutels. Ik kijk nog eens op de klok, ook met de auto zal ik niet meer op tijd zijn.

Rustig aan, dit heeft geen enkele zin.

Wanneer heb ik de auto voor het laatst gebruikt? Dat was dinsdag en ik had mijn handen vol met tassen. Die heb ik direct bij binnenkomst op de grond gezet om de krant op te kunnen rapen. Ik ga op de grond liggen om onder de trap te kijken. Daar ligt niets, maar ik zie iets zwart tussen het stof onder de verwarming. Mijn autosleutel. Gelukkig, nu kan ik eindelijk op pad. Het is ondertussen te laat om nog naar die vergadering in L. te gaan, dus richting Zoetermeer dan maar. Bij de tweede rotonde sluit ik aan in een file. Tijd om na te denken. Mijn moeder zou zeggen.

Het gaat hard hè, kind.

Het heeft niets met leeftijd te maken, hou ik vol. Ik ben mijn hele leven al van alles kwijt. Gelukkig zijn daar nu slimme oplossingen voor en zelfs een app.