Kinderfeestjes voor Dummy’s

Waar ik het gelezen heb weet ik niet meer, maar de opmerking bleef de hele week hangen.

Als je de uitnodigingen voor het feestje samen met je kind hebt gemaakt, bezorg ze dan ook direct samen bij de de uitgenodigde kinderen thuis. Dat is niet alleen gezellig maar ook beter dan ze op school uitdelen. Voor de kinderen die geen uitnodiging krijgen is dat te confronterend.

Ik probeer me dat voor te stellen. Als ik een feestje mag geven ter ere van mijn verjaardag mag ik een paar kinderen uit nodigen. We stoppen de kaartjes bij iedereen in de brievenbus. Ik deel ze niet uit op school, want dat is zielig voor de kinderen die niet mogen komen. Ik mag dus ook niet praten over mijn kinderfeestje. En de kinderen die wel mogen komen moeten het ook geheim houden, anders komen de kinderen die niet mogen komen er toch achter. Er zijn kinderen in mijn klas die helemaal niet op mijn verjaardag willen komen. Ik ben hun vriendinnetje niet. Kinderen die wel willen komen begrijpen best dat ik niet iedereen kan uit nodigen. Ik snap toch zelf ook dat niet alle kinderen van mijn klas mij zullen uitnodigen voor hun feestje.

Zijn kinderen tegenwoordig van peperkoek? Het lijkt er wel op. Ouders willen hun prinsessen en prinsen elke teleurstelling in het leven besparen. Omdat ik zelf geen kinderen heb gekregen val ik vaak terug op wat ik zelf als kind heb meegemaakt. En ik weet nog heel goed dat ik het niet raar vond niet voor elk feestje uitgenodigd te worden. Ik was weleens teleurgesteld. Het verdrietige buiten gesloten gevoel dat daar bij hoorde kan ik zo weer oproepen. Maar het heeft me geleerd dat overgeslagen worden voor een feestje, niet het einde van de wereld is. Eigenlijk ontnemen ouders op deze manier hun kind de kans om te leren gaan met teleurstellingen. Of heb ik ergens iets gemist en ziet de wereld van kinderfeestjes er heel anders uit?