Een bus vol

In het kinderboek Varkens van Robert Munsch, nemen ontsnapte varkens de schoolbus over. Eén kruipt achter het stuur, andere varkens eten de stoelen op of gaan in de bagagerekken hangen. De chaos die ze veroorzaken is enorm en niet alleen in de bus. Zo ongeveer zag het er uit in mijn hoofd toen Arianne* mij vroeg mijn subpersoonlijkheden op een rijtje te zetten. Ik zat bij Arianne op de bank omdat ik vastliep in mijn werk, ergens in 2012. Het begon half november met een griepje dat niet overging. In januari mocht ik voorzichtig weer aan het werk, eerst halve dagen.

Wie gaan er allemaal mee in de bus?

In mijn bus is mijn super verantwoordelijke zelf achter het stuur gekropen. Ze zit daar al een hele tijd. Deze subpersoonlijkheid is loyaal en betrouwbaar.

Laat mij maar sturen, als ik het aan jullie overlaat komt er niets van terecht.

Ze heeft me veel gebracht, maar haar strengheid leidt nu tot verstarring. Het is een geluk dat er nog een paar andere gestoorde passagiers in de bus zitten. Dat brengt nog enige luchtigheid. Zo is er de pleaser, die probeert de goede vrede in de bus te bewaren.

Als iedereen het naar zijn zin heeft ben ik gelukkig. Wil je mijn rode jurk met stippen lenen om Minnie Mouse te zijn? Prima, je zegt het maar. Iemand nog limonade?

Ze zorgt er voor dat ik aardig gevonden wordt. Als het haar niet lukt om de stemming te verbeteren komt de struisvogel naar voren lopen.

Jongens, we doen net alsof er niets aan de hand is, dan gaat het vanzelf over.

Zij moet niet verward worden met het verlegen meisje achter in de bus. Die is graag op zichzelf. Ze respecteert de privacy van anderen en wil dat anderen haar die ruimte ook gunnen. Ze weet niet goed hoe ze contact moet maken, wil dat eigenlijk niet. Ze denkt dat ze niet zal voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Let maar niet op mij, maar ik zie alles en onthou het allemaal.

Dan gaat de versierder in het gangpad staan. Die zorgt voor alle gekkigheid die uit mij komt. Het is onvoorspelbaar wanneer zij te voorschijn komt. Ze grijpt haar kans.

Zullen we onder de banken gaan zitten, dan zien ze ons niet en als ze dan denken dat de bus leeg is springen we op en trekken gekke gezichten.

Ze kijkt verwachtingsvol rond.

Hou toch je mond domme kip, ga op je plek zitten.

Het is ineens weer rustig in de bus. Iedereen houdt zijn adem in en kijkt naar de boze heks.

Subpersoonlijkheden worden gevormd door overtuigingen die zich in je hoofd hebben vastgezet. Het zijn de stemmen die zeggen dat je voorzichtig moet zijn of dat je iets toch niet voor elkaar krijgt, je moeder of je meester. Ooit ontstaan om je te beschermen tegen gevaar of teleurstellingen rijden ze met je mee in een bus door het leven en nemen op onverwachte momenten het stuur over. De verantwoordelijke zat mij behoorlijk in de weg. Ik was door haar alleen maar bezig met wat moest gebeuren en niet met wat ik leuk vond.

Hotel California

Het liefste zou ik ze allemaal de bus uitzetten. Helaas dat kan niet, de deur kan alleen naar binnen open. Ik moest ze dus accepteren, of liever mezelf accepteren met al mijn overtuigingen. Vriendjes met ze worden voor wat betreft hun goede bedoelingen.

Het is nu 2015 en het is een stuk rustiger in de bus. Ik heb ander werk gevonden dat meer bij mij past. Ik heb zoveel energie dat ik me ingeschreven heb voor een opleiding.

Leeft ze nu nog lang en gelukkig?

Zo zal het niet zijn, weet ik uit ervaring. Ik heb al eerder hulp van mensen gehad die een stukje meeliepen op mijn levenspad. Gelukkig zijn ze er, met veel deskundigheid en warmte.

*Arianne van Galen, diamantcoaching