Kwallen en de zin om te leven

Ik slijp een punt aan mijn potlood. Ik wil een kwal, of eigenlijk twee kwallen tekenen die drijven in de zee. Ik wil dat het lijkt alsof ze ver boven mijn hoofd drijven, maar weet niet hoe ik dat technisch voor elkaar krijg.

Mijn gedachten gaan naar afgelopen woensdag, de redactievergadering van Charlie Hebdo. Daar waren cartoonisten en journalisten bezig met het uitwisselen van ideeën. Hoe ze het idee in hun hoofd nog beter op papier konden verwerkelijken. Ze hadden het vast ook over hoe ze technische problemen daar bij het beste konden tackelen. Ze waren helemaal niet bezig met zoiets groots als de vrijheid van meningsuiting. Ze waren aan het bedenken hoe ze andere mensen aan het lachen zouden gaan maken en beleefden daar zelf veel lol aan. Ze waren zich er ook van bewust dat ze op lange tenen gingen staan en dat er mensen boos zouden worden. Dat was een deel van hun lol, dat die ander zou tonen hoe klein hij feitelijk was.

Kwallen worden niet aanbeden, tenminste daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik geef mijn kwallen ook geen baard of tulband. Ze zullen alleen een beetje oplichten in een nacht-donkere zee. Tenminste dat is de bedoeling en ik beleef er veel plezier aan omdat in mijn tekening voor elkaar te krijgen. Het borrelt bij mij naar de buiten, creativiteit, de zin om te tekenen. Het borrelt bij de meeste mensen gewoon naar buiten: de zin om te tekenen, te zingen, te dansen, te praten, te lachen, lief te hebben. Geen enkele religie of ideologie kan dat beletten. Daarom zullen extremisten het nooit winnen. De zin om het leven te leven is te groot.